دوران کشورگشائی گذشته است و گروه های مسلح مخالف دولت ها، بی تفاوت از اینکه که و از کجا هستند و علیه کدام دولتی می جنگند، بی تفاوت از خاستگاه اجتماعی، ملیت، قومیت، فرقه ی مذهبی، ایدئولژی سیاسی آنها و بیتفاوت از اینکه چه آرمان و چه هدفی را تعقیب میکنند، بیتفاوت از اینکه دشمن اصلی شان کیست، بیتفاوت از اینکه سر نخشان از ابتدای کار و یا در اثر تنگدستی و بی پولی و احتیاج داشتن به منابع تسلیحاتی و مامن در دست کدام قدرت خارجی قرار داشته است، دیر یا زود هویت بدوی خود را از
دست داده و لاجرم بدل به مزدور بیگانه میشوند. سپس ماموریت هائی در
جبهه های مختلف به آنها واگذار شده و همانند آدمکشان حرفه ای یا عمله ی بلبشو وعامل ایجاد نا آرامی و بهمزدن ثبات کشور متخاصم، از آنها استفاده میکنند.
گروه های مسلح که خصلت مشترک اعضایشان آدم کشتن بی مهباست، بمنظور انتزاع بقا ناچار به همکاری با سایر گروههای تروریستی و ملحق شدن به شبکه های تروریستی با سابقه و در منزل آخر عضویت در خانواده ی تروریسم جهانی میشوند؛
پیوستن به تروریسم جهانی مترادف است با سرسپردن به محافل مافیائی؛
بافت مافیائی مرکب است از آدمکشان حرفه ای، جاسوسان، قاچاقچیان و دلالان اسلحه، قاچاقچیان مواد مخدر، جاسوسان تکنولژی و صنعت مدرن، تجار انسان و پروستوئیتسیون و کسب و کارهائی ازین قبیل وهمچنین محافظت از سیاستمداران کروپت.
این راه، راهی بی برگشت است و سرباز زدن از فرامین اربابان پشت صحنه، عاقبتی بمراتب دهشتناک تر از مرگ در اثر شلیک گلوله در مغز عنصر متمرد دارد.
اربابان بزرگ آنها نیز تابع سیستم هرمی هستند؛ مطیع محافل ناپیدا هستند و دستورات را از آنها اتخاذ نموده و به زیردستان (که درینجا عروسک های بی روح و بی نام و نشانی بیش نیستند) منتقل میکنند؛ همزمان با تحرک این اهرم ها، اربابان گروه های مسلح با کسانی که در معرض تهدید از ناحیه آنها هستند، به داد و ستد پرداخته و بمنظور دستیابی به بهای مناسب، سرعت چرخی که بحرکت درآورده اند را کم و زیاد کرده و بموقع متوقف، و در صورت لزوم آنرا اوراق میکنند.
منزل آخر و اوج فعالیت گروه های مسلحی، که وارد رقابت های سیاسی و بازی دولت ها شده اند، تبدیل شدن آنها به مقام رفیع یک وجه المصالحه میان دولت ها و خیطی تاریخی است.
ساده لوحانه ترین تصور آنست، که باور کنیم، دولت های جهان با مغز یک انسان محاسبه می کنند، قلب یک انسان رئوف در سینه اشان می تپد و از در گیری ها و زد و خوردهای نظامی پرهیز کرده و آنرا تقبیح می کنند؛ دول مطرح عصر حاضر در جهت عکس آن سرمایه گذاری و حرکت میکنند.
گروه های مسلح که خصلت مشترک اعضایشان آدم کشتن بی مهباست، بمنظور انتزاع بقا ناچار به همکاری با سایر گروههای تروریستی و ملحق شدن به شبکه های تروریستی با سابقه و در منزل آخر عضویت در خانواده ی تروریسم جهانی میشوند؛
پیوستن به تروریسم جهانی مترادف است با سرسپردن به محافل مافیائی؛
بافت مافیائی مرکب است از آدمکشان حرفه ای، جاسوسان، قاچاقچیان و دلالان اسلحه، قاچاقچیان مواد مخدر، جاسوسان تکنولژی و صنعت مدرن، تجار انسان و پروستوئیتسیون و کسب و کارهائی ازین قبیل وهمچنین محافظت از سیاستمداران کروپت.
این راه، راهی بی برگشت است و سرباز زدن از فرامین اربابان پشت صحنه، عاقبتی بمراتب دهشتناک تر از مرگ در اثر شلیک گلوله در مغز عنصر متمرد دارد.
اربابان بزرگ آنها نیز تابع سیستم هرمی هستند؛ مطیع محافل ناپیدا هستند و دستورات را از آنها اتخاذ نموده و به زیردستان (که درینجا عروسک های بی روح و بی نام و نشانی بیش نیستند) منتقل میکنند؛ همزمان با تحرک این اهرم ها، اربابان گروه های مسلح با کسانی که در معرض تهدید از ناحیه آنها هستند، به داد و ستد پرداخته و بمنظور دستیابی به بهای مناسب، سرعت چرخی که بحرکت درآورده اند را کم و زیاد کرده و بموقع متوقف، و در صورت لزوم آنرا اوراق میکنند.
منزل آخر و اوج فعالیت گروه های مسلحی، که وارد رقابت های سیاسی و بازی دولت ها شده اند، تبدیل شدن آنها به مقام رفیع یک وجه المصالحه میان دولت ها و خیطی تاریخی است.
ساده لوحانه ترین تصور آنست، که باور کنیم، دولت های جهان با مغز یک انسان محاسبه می کنند، قلب یک انسان رئوف در سینه اشان می تپد و از در گیری ها و زد و خوردهای نظامی پرهیز کرده و آنرا تقبیح می کنند؛ دول مطرح عصر حاضر در جهت عکس آن سرمایه گذاری و حرکت میکنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر