جناب روحانی، دولت شما توان پاسخگوئی به خواست های من ایرانی را ندارد. اختلافات من ایرانی با حکومت شما عمیقتر از اختلافات شما با آمریکا ست؛ با اینوجود اذعان میکند، اجرای سیاست تشنج زدایی در روابط میان ایران و آمریکا از وخامت اوضاع منطقه جلوگیری کرده و اثر بلند مدتی دارد، که منافع ملی و مصالح ملی ایرانیان را تحت الشعاع خویش قرار میدهد.
مشکل داخلی شما بعنوان رئیس دولت اسلامی- بزعم من ایرانی مخالف حکومت مستبد دینی- در یک عبارت خلاصه میشود:
دولت در دولت
این پدیده ی مخرب، منافی بدوی ترین سلسله قواعد کشورداری در همه زمانها ست.
بمصداق "عقل سالم در بدن سالم است" وظیفه نخستین یک دولت پیش از اقدام به اجرای صحیح قوانین کشوری، که فلسفه وجودیشان حراست از حقوق و آزادی های فردی و اجتماعی مردم در کلیه شئون شخصی و همگانی ست و در آن واحد، قوام بخشیدن به کیان یک سرزمین و عظمت و اقتدار ملّت است، حفظ و تحکیم استقلال سیاسی و اقتدار قانونی خود آن دولت است.
حکومت شما بیش از هر چه به بیماری داخلی مزمن درمان ناپذیری مبتلا ست.
وعده ی تعامل با جامعه جهانی و گام برداشتن در راه تامین حقوق حقه مردم و التیام بخشیدن به زخم های کهنه ی ملت ایران زمانی باورکردنی خواهند شد، که رئیس قوه اجرائیه نخست از توانمندی قانونی مندرج در شرح وظایف و اختیارات خود برخوردار باشد؛ عرصه مانور امور اجرائی را در کنترل خویش داشته باشد و نه پیش ازآن.
وجود ارگان های موازی و غیر عرفی زیان های جبران ناپذیری در طی چند دهه بر کشورتحمیل کرده و حکومت درهم برهمی را به جهان معرفی می کنند؛ ارگان های زائد و چپاولگر، که اراده ملت را لگد مال کرده و حیثیت او را لکه دار کرده اند.
خواست امثال من ایرانی، که ایرانی بودن مان تنها و تنها در دلنگرانی بابت امروز و آینده ملت ستمدیده مان خلاصه میشود و در پرتو منحوس حکومت ضد ایرانی، فاقد هر گونه حق ملی و مدنی هستیم را، نشنیده گرفته و فراموش کنید...
شما که خود رئیس قوه اجرائیه ی همین حکومت هستید چگونه خواهید توانست با وجود اینهمه ارگان های زائد دولتی و حکومتی و غیره دورنمائی به همان مردمی نشان دهید که چشم امیدشان به دست شماست؟
اپوزیسیون داخلی در حکومت منحط غوغاسالار دروغی همانند خود آن دوروگ بزرگ است و امیدی بدان نیست؛ حالیه که جهانی شما را بعنوان " معرف" و "رئیس جمهورایران" به رسمیت می شناسد وشما در پی انتخاباتی که انتخابات همه ایرانیان نبوده بر مصدر نشسته اید، حداقل تدبیری اتخاذ کنید که کنش شما و وزارتخانه ها و دوایر ذیربط آنها ارزش انتقاد داشته باشند و خود نیز قادر به پاسخگوئی و قبول مسئولیت در قبال آنها باشید. از خواست های حقه ملت آنچه عملی ست را عمل و آنچه غیر مقدور است را با ذکر دلیل اعلان کنید.
